Thuis met de avondmaaltijd werd er aan de deur gebeld. Het was de bovenbuurvrouw, die vertelde dat er ’s middags Duitse militairen bij ons aan de deur waren geweest. Mijn ouders begrepen niet waarom. Mij was het meteen duidelijk en ik vertelde wat er die middag was gebeurd.
De volgende dag moest ik samen met mijn vader naar de orts/havencommandant op advies van vader’s Duitse zakenrelatie.
Vader sprak in vloeiend Duits met de commandant over het voorval van die zondagmiddag. De sfeer was correct en enigszins ontspannen. Een mitrailleur met veel koperen onderdelen opgesteld naast het bureau, was voor mij een angstaanjagend element, waarmee ik dacht doodgeschoten te zullen worden.
De commandant moest ons doorsturen naar de Sicherheitsdienst. Als laatste merkte hij op: “man, kinderen kunnen je wat aan doen”.
