De geur van oud papier, die muffe geur die daarvan afkomt trekt mij altijd verder in het verhaal. Dit heb ik de laatste weken meerdere malen gehad bij het doorspitten van documenten uit het archief. Die geur en dat gevoel als je zo’n oud stuk papier vast hebt. Kwetsbaar geworden door de tijd.
Maar het moment waarop je iets leest wat ook een ooggetuige heeft gezien, dat moment maakt het verhaal levend.
Zo kwam ik in het archief een document tegen van iemand die al meerdere malen aan de gemeente had gevraagd een wagen, die al enkele tijd voor zijn kantoor stond weg te halen. Want naarmate de tijd verstreek verdween er steeds meer van de kar. Deze wagen werd gebruikt om de dode Duitsers naar de omgeving van het oude postkantoor te brengen en aldaar te worden onderzocht door een Rode Kruis arts.
Toen ik dit las moet ik gelijk denken aan het telefonische interview wat ik een aantal maanden daarvoor had gehad met een ooggetuige van de bevrijding en de dagen daarna.
Bron : Gemeente Archief Vlissingen Collectie WO2
Audio : eigen collectie
