Plotseling waren ze er weer. Laag overvliegen uit westelijke richting, nadat ik dekking had gezocht in een droge sloot, even buiten het dorp(het was een moment van ieder voor zich) zag ik, dat Westkapelle werd aangevallen. Uit een zwerm Lancaster bommenwerpers kon ik duidelijk de bommen zien vallen. Clusters, die bestonden uit één grote en een aantal kleinere exemplaren. De lucht daverende van de zware vliegtuigmotoren, omdat de vliegtuigen zwenkten boven ons dorp, nadat zij hun dodelijke lading hadden afgeworpen, kon ik de boordschutters duidelijk in hun geschutskoepels van plexiglas achter hun kanonnen zien zitten. Vanuit mijn schuilplaats waagde ik het naar hun te zwaaien, terwijl ze verdwenen in noordwestelijke richting… Daarna doodse stilte.
Weldra arriveerde de vluchtelingenstroom vanuit het verwoeste Westkapelle in ons dorp. Daardoor kregen mijn pleegouders nog meer vluchtelingen in huis. De zolder werd als slaapzaal ingericht. Gespannen werd afgewacht hoe de oorlog zou gaan verlopen.
Ondertussen vertelde de Westkappelaars een schokkende verhaal. De dijk en het dorp was van de aardbodem weggevaagd met veel slachtoffers onder de bevolking.
Hetbinnenstromende zeewater steeg gestaag. Het eiland veranderde in een groot meer en water,wind, getijdestromingen en de golfslag begonnen vervolgens hun verwoestende werk.
tekst en afbeelding : Cees van der Burght – De oorlog die geen einde nam –
bron : Cees van der Burght
